Henkbartels

Herinneringen

Herinneringen (1)

Dansen in het oerwoud

Met mijn camera hangend om mijn nek was ik nogal ver van de bewoonde wereld afgedwaald, met de bedoeling om een foto te maken van de paradijsvogel. Ik was daarvoor een flink stuk in het erg dichte oerwoud gedrongen. En toen hoorde ik een bijzonder gezang. Ik dacht even dat ik me teveel had ingespannen, het loodje had gelegd en de engelen al hoorde zingen. Maar gelukkig was alles nog in orde met me. Verder worstelend door de bijna ondoordringbare begroeiing werd het gezang steeds luider. En het klonk zo mooi en fascinerend dat ik er als het ware naar toe werd gezogen. En toen was er ineens een open ruimte in het woud. Er dansten mensen, Papua’s, mannen en vrouwen. En aan de kant van het pleintje zaten jonge vrouwen te zingen.

Toen de Papua’s mij ontdekten was er geen schrik, maar blijdschap. Ik werd onthaald alsof ik verre familie was. Ik trakteerde ze op pepermunten, die ik altijd bij me had. Die stopten ze in hun oren in plaats van in hun mond. En ik ben nooit te weten gekomen waarom.
 
Er was kennelijk een feest in de kampong en daarom werd er gedanst en gezongen. En op een gegeven moment danste ik mee op het plein. Dat was geen dansen  met de armen om elkaar heen, maar dansen op afstand. Het enige dat je mocht vast houden was een hand. En als je een vrouw dicht naar je toe wilde trekken, liet ze vlug je hand los en deed een paar stappen naar achteren. Maar ondanks dat was het heel bijzonder om te dansen met Papua-vrouwen met blote borsten en alleen maar gekleed in een rieten rokje. Ik droom er nog wel eens van. En het heeft  me altijd dwars gezeten dat er toen moest worden gedanst op afstand van elkaar!

 

Herinneringen (2)

Telepathie

De 18-jarige Papua Tobias had een tijdje geleden een been gebroken. Dat was in het ziekenhuis van Hollandia weer in orde gemaakt. Hij kon zijn been weer normaal gebruiken. Maar op een dag zag ik dat hij zich nogal vreemd gedroeg. En ik vroeg me af of hij geestelijk  nog iets had overgehouden van het ongeluk. Hij was dicht bij een erg hoge palmboom gaan staan, waarna hij zijn lichaam er tegen aan drukte en zijn beide armen omhoog hield langs de boomstam. Hij hield zijn hoofd achterover en met gesloten ogen begonnen zijn lippen te bewegen, alsof hij aan het bidden was. En dat bleef hij enkele minuten lang heel geconcentreerd doen, alsof hij in trance was.
Toen zijn lippen ophielden met bewegen, opende hij zijn ogen en liet zijn armen zakken. Daarna gaf hij met zijn hand een vriendschappelijk  klapje tegen de boom, alsof hij hem bedankte, waarna hij zich omdraaide en naar mij toekwam.
Wetend dat hij erg gelovig was, zei ik: ‘Heb je even gebeden Tobias’?
‘Nee’, zei hij, ‘ik heb even met mijn moeder gepraat en haar verteld dat alles weer in orde is met mijn been’.
Ik dacht dat zijn moeder was overleden en dat hij tot haar in het hiernamaals had gesproken. Maar dat bleek heel anders te zijn. Hij vertelde dat zijn  moeder nog leefde en woonde in zijn geboorteplaats Merauke, in het  uiterste zuiden van Nieuw-Guinea, zo’n 700 kilometer van hem verwijderd.
Ik zal waarschijnlijk erg ongelovig naar hem hebben gekeken, maar hij zei niets.
 
Toevallig mocht ik drie weken later een dienstreis maken naar Merauke, waar ik in enkele uren vliegen in een Catalina werd gebracht. En toen ik een paar dagen in Merauke was, dacht ik ineens aan Tobias in Hollandia, die me wilde laten geloven dat hij even met zijn moeder had gesproken in het verre Merauke. En ik kon het natuurlijk niet laten. Met behulp van een Papua  gids, die ook Nederlands sprak, ging ik op zoek naar de moeder van Tobias. En ik vond haar in een kleine kampong, aan de rand van de stad.
Ik deed haar de groeten van haar zoon Tobias. En via de tolk vroeg ik haar wanneer ze voor het laatst iets van hem had gehoord. En het antwoord was: ’Drie weken geleden. Toen heeft hij me verteld dat alles weer goed is gekomen met zijn gebroken been’.
En toen was ik zo lang stil, dat de gids me bezorgd vroeg of alles wel in orde was met me. Ik was zogezegd met stomheid geslagen!
 
Die gebeurtenis heeft diepe indruk op me gemaakt en heeft me in mijn verdere leven nog vaak aan het denken gezet. Ik had gedurende mijn verblijf in dat primitieve land al ervaren dat de mensen over bijzondere natuurlijke gaven beschikken. En daar was deze er een van. Telepatisch had Tobias zijn gedachten overgebracht aan zijn moeder, 700 kilometer van hem verwijderd. En daar was ik met eigen ogen getuige van geweest! Vergeleken bij de bijzondere uitvindingen in de westerse wereld was dit het grootste wonder dat ik ooit heb aanschouwd!

 

Herinneringen (3)

Vreemde tepels

Om het Papuavolk goed te leren kennen bezocht ik zoveel mogelijk kampongs in het binnenland. Die waren overdag vrijwel alleen  bevolkt door vrouwen, omdat de mannen op jacht waren of buiten de kampong hun werk hadden. Meestal was alleen het kamponghoofd aanwezig. Hij hield een wakend oogje in het zeil en lette er goed op dat vreemdelingen niet zonder meer in de kampong kwamen. Maar het lukte mij meestal wel om in die besloten gemeenschap binnen te komen. Een pakje shag en vloeitjes waren voldoende om van het kamponghoofd toestemming te krijgen om overal rond te kijken, foto’s te maken  en met de aanwezige vrouwen te praten.
 
Toen ik voor het eerst in een kampong rond liep en keek naar de vrouwen, die alleen maar gekleed waren in een rieten rokje, viel mij meteen iets merkwaardigs op. Veel volwassen vrouwen hadden  verschillende ongelijke  tepels. De ene tepel  was wel één keer zo groot als de andere. En ik kwam voor mezelf  tot de conclusie  dat er in die stam wel erg veel aangeboren lichamelijke afwijkingen voorkwamen. Maar later bleek dat mijn conclusie niet juist was.
 
Varkens zijn voor de Papua’s een belangrijk en kostbaar bezit. Elke familie heeft er wel een paar. En ze zorgen er voor dat die zich regelmatig voortplanten. Er worden dan ook regelmatig biggetjes geboren. Maar af en toe gaat er iets mis met het moedervarken. Òf die overleeft de geboorte van een reeks biggetjes niet, òf die wordt kort na de geboorte van de biggen geslacht, omdat er dringend behoefte aan voedsel is. Dan zijn er de om voeding schreeuwende biggetjes. En daarvoor hebben de Papua’s een bijzondere  oplossing bedacht. Er wordt dan een beroep gedaan op de zogende moeders in de kampong. Bij elk van hen wordt dan een biggetje gebracht dat zij moet gaan voeden. En daar hebben de Papua-moeders geen enkele moeite mee. Consequent bestemmen ze dan één van hun borsten voor hun baby en de andere voor het biggetje. En dat levert in de kampongs vaak een heel bijzonder beeld op. Zittend voor hun hut hebben de vrouwen  in hun ene arm hun baby die ze de borst geven en in hun andere arm ligt dan het biggetje, dat mag lurken aan hun andere tepel.
 
En met dat beeld was voor mij het raadsel van de verschillende en ongelijke tepels opgelost.  Biggetjes moeten namelijk veel vaker dan een baby worden gevoed. Ze lurken verscheidene keren per dag langdurig aan de tepel en met veel meer kracht dan een baby. En zo ontstaat bij de zogende vrouwen een tepel die wel één keer zo groot is als de andere. Het was weer eens een bijzonder verschijnsel!

 

Herinneringen (4)

 Weduwezorg in het oerwoud

Er was een droevige gebeurtenis in de kampong. Een jonge man was bij het bomen vellen om het leven gekomen en werd onder grote belangstelling naar de dodenakker aan de rand van de kampong gebracht. Er werd gebeden en gezongen, waarna de familieleden en dorpsgenoten langzaam terug liepen naar het dorp. Maar een man en een jonge vrouw bleven ver achter bij de vertrekkende stoet mensen.  De forse vrijwel naakte man had zijn arm om het middel van de vrouw geslagen en drukte haar af en toe stevig tegen zich aan. Het was duidelijk dat hij erg veel schik met haar had. En dat was ook niet zo vreemd. Het was een  mooie jonge vrouw met een prachtig weelderig figuur. Haar forse borsten stonden stevig overeind en haar billen, bedekt met een kort rieten rokje, stonden uitdagend ver naar achteren. Ze volgden de vertrekkende menigte niet en liepen langzaam in de richting van een hut.  En aangekomen bij de hutopening duwde de man  haar ongeduldig voor zich uit de schemerige hut in, waarbij de vrouw zenuwachtig giechelde.

Mijn Papuagids Diko  zei met zachte stem: ‘Dat is de weduwe en die man is haar zwager, de oudste broer van haar overleden man. Volgens de traditie van deze stam neemt hij nu alle rechten en plichten van zijn overleden broer over. Hij gaat nu voor haar en haar kinderen zorgen. En een van de bijzondere rechten is dat hij nu bezit mag gaan nemen van de weduwe, of ze dat wil of niet. Daarmee wordt nooit lang gewacht. De gedachte is hier namelijk  dat je een weduwe zo kort mogelijk moet laten treuren. Maar daarbij speelt natuurlijk ook de seksuele begeerte van de betreffende zwager een rol. Sommigen hebben er grote moeite mee om het moment af te wachten dat ze op de weduwe kunnen kruipen. Kennelijk is de begeerte in dit geval zo groot dat de zwager  meteen na het wegbrengen van de dode wil  beginnen met het in het bezit nemen van de jonge weduwe. En zoals je hebt kunnen zien, stribbelde ze niet tegen. De vrouwen in deze stam weten wat er in zo’n situatie op seksueel gebied gaat gebeuren en hebben er vrede mee. Ze zijn dan dankbaar voor de hulp en de aandacht die ze als weduwe krijgen’.

 In dit nogal primitieve land is er nog erg veel te wensen, maar de weduwezorg is al goed geregeld!

 

Herinneringen (5)

DE MAAGDENBOOM

Wandelend door een nogal grote kampong werd mijn aandacht getrokken door een bijzondere boom. Hij stond aan de rand van het dorp, nogal ver verwijderd van de hutten en de drukke woongemeenschap. Het was een flinke boom, met een mooie ronde stam, alleen bovenin begroeid. Maar op zo’n anderhalve meter boven de grond bevond zich een  stevige tak, schuin omhoog gericht. En het was een heel bijzondere tak, ongeveer 5 centimeter dik en 30 centimeter lang, in de vorm van een penis.  Het was een geweldig staaltje van kunstig houtsnijwerk. De vorm was heel realistisch. Vanuit flinke grote ballen verrees de forse  penis in een licht gebogen vorm schuin omhoog. En een mooi gevormde  ronde eikel voltooide het realistische beeld.  Hij was mooi glad geschuurd en werd waarschijnlijk regelmatig  ingewreven met palmolie,  waardoor hij zacht glansde. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. En ik vroeg enkele Papua’s wat dat bijzondere houtsnijwerk had te betekenen. Ze wisten het kennelijk wel, maar verwezen mij naar de dorpsoudste. En met behulp van een tolk kreeg ik van hem het volgende verhaal te horen.

 
In de Westerse wereld wordt erg veel waarde toegekend aan de maagdelijkheid van de vrouw. De meeste mannen geven de voorkeur aan een vrouw die nog maagd is, dus nog een maagdenvlies heeft. Maar in dit deel van het land, althans bij deze stam, is dat heel anders. De mannen willen liever geen vrouw die maagd is. Ze vinden dat maar lastig en hinderlijk. Een vrouw die wil trouwen of met een man wil vrijen, moet er maar voor zorgen dat ze voor die tijd ontmaagd en goed toegankelijk is.
In het verre verleden was het zo dat een vader er voor zorgde dat zijn dochter gebruiksklaar werd  voor een man. Met medeweten van zijn  vrouw ontmaagde hij haar, waarna hij haar geruime tijd regelmatig en erg  grondig gebruikte. De dochter wist niet anders dan dat het zo hoorde en stribbelde niet tegen, integendeel.  Ze genoot van de regelmatige vrijpartijen en de seksuele bevredigingen. En daarna was ze seksueel helemaal klaar voor haar eerste huwelijksnacht.
Maar die gang van zaken leidde vaak tot grote moeilijkheden. Veel vaders begonnen al geruime tijd  voor de geplande huwelijksdag met het ontmaagden van hun dochter. En van die ontmaagding kregen ze de smaak zo goed te pakken dat ze niet meer van hun dochter konden afblijven. En dat had soms tot gevolg dat het bruidje op de huwelijksdag zwanger was van haar vader. Verscheidene huwelijken werden daarom afgeblazen. Maar als er wel werd getrouwd, ontstonden er vaak andere moeilijkheden. Veel vaders waren  zo verslingerd geraakt aan het regelmatig vrijen met hun mooie jonge dochter, dat ze dat niet meer wilden missen. Ze bleven haar regelmatig bezoeken in haar hut en op haar kruipen. Daarbij werd die jonge vrouw zo vaak en grondig door haar vader bevredigd, dat ze nog maar weinig enthousiasme kon opbrengen voor het vrijen met haar echtgenoot. Soms kwam die er nog maar ternauwernood aan te pas. En als hij zich daarover beklaagde bij zijn schoonmoeder, wist die wel raad met haar ontevreden en naar seks hunkerende schoonzoon! Ze troostte hem niet alleen met woorden, maar spreidde ook uitnodigend haar benen voor hem. Schoonzoon en schoonmoeder waren tevreden!
Maar niet alle moeders  kwamen in zo’n gunstige seksuele situatie terecht. Veel al wat oudere vrouwen werden door hun man seksueel verwaarloosd, omdat hij de voorkeur gaf aan het vrijen met zijn dochter, al dan niet getrouwd. En dat was voor hen een goed excuus om vreemd te gaan. Meestal gebeurde dat met een zwager of buurman. Maar hun voorkeur ging uit naar het seksuele contact met hun jonge naar seks hunkerende schoonzoon. Daarbij konden ze dan genieten van een temperamentvol jong lichaam, maar vooral van een energieke penis in hun al zo lang verwaarloosde vagina. In een hoog tempo probeerden ze de opgelopen achterstand op seksgebied in te halen. En de gevolgen daarvan bleven natuurlijk niet uit. Terwijl veel jonge dochters zwanger werden van het regelmatig vrijen met hun hitsige vader, raakten verscheidene schoonmoeders op latere leeftijd nog een keer onvoorzien in verwachting van hun jonge energieke schoonzoon. En die bijzondere liefdesverhoudingen leidden soms tot extreme leefsituaties. Veel vaders leefden vrijwel samen met hun jonge getrouwde dochters en veel schoonzoons met hun rijpe en erg op seks beluste schoonmoeders. Veel huwelijken liepen daardoor stuk. En het zag er naar uit dat de leefgemeenschap van de stam steeds verder ontregeld raakte.
 
De wijze mannen van de stam grepen toen in.  Ze beseften dat de bron van de moeilijkheden lag in de maagdelijkheid, waarvan de mannen van deze stam nu eenmaal niets willen weten. En na rijp beraad  bedachten ze een oplossing.
Op hun aanwijzingen creëerde de beste houtbewerker een penis aan een boom. Die moest de penissen van de vaders gaan vervangen. Met de hulp van een vrijmoedige maagdelijke Papuavrouw werd het uitgeprobeerd. De naakte vrouw hees zich op aan de boomstam tot boven de penis, waarna ze zich langzaam op de penis liet zakken. En toen ze even later was  ontmaagd was de ‘Maagdenboom’ geboren!
In bijeenkomsten met ouders van dochters werd uitgelegd wat de bedoeling van de Maagdenboom was. En daarbij werd aanvankelijk veel weerstand ondervonden, vooral van vaders, die geen afstand wilden doen van hun bijzondere en prettige taak in het familieleven. Maar uiteindelijk hebben de leidinggevenden in de stam de vaders er van kunnen overtuigen dat het voor hun dochters en voor de voorgenomen huwelijken beter was om het traditionele ontmaagden  door vaders af te schaffen en het anders te gaan regelen.
 
Verder in de kampong trof ik nog enkele Maagdenbomen aan. Waarschijnlijk op verzoek van de jonge vrouwen waren  de afmetingen  van de penissen  enigszins gewijzigd. Ze waren iets  dunner en korter. Lang heb ik staan kijken naar die bomen met de bijzondere afbeelding. Daarbij zag ik in  mijn fantasie naakte jonge vrouwen tegen de boomstammen opkruipen om daar te worden ontmaagd. En dat fantasiebeeld is me nog heel lang bij gebleven.   

Maak jouw eigen website met JouwWeb